“Μήπως είχε δίκιο ο Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς;” Δ.Κρέμος (σημεία κριτικής)

“Μήπως είχε δίκιο ο Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς;”
Δημ. Π. Κρέμος

(μερικά σημεία για το κεφ.”1935-1937”)

εκδόσεις Παρασκήνιο , 1999

Ίσως το πλέον αξιομνημόνευτο σε αυτό το βιβλίο είναι η αναντιστοιχία μεταξύ του βιογραφικού του συγγραφέα και της ποιότητας του πονήματος του. Ο αναγνώστης θα διαπιστώσει το ομολογουμένως εντυπωσιακό και σεβαστό βιογραφικό του συγγραφέα Δημήτρη Π.Κρέμμου με την πλούσια επιστημονική του κατάρτιση και αντιστασιακή δράση σε υψηλά στρατιωτικά πόστα.

Αν και ο συγγραφέας είναι αδιαμφισβήτητα επιστήμονας το βιβλίο του κάθε άλλο πάρα πληροί τις επιστημονικές αξιώσεις ενός ιστορικού βιβλίου. Οι ισχυρισμοί όταν δεν αντιγράφονται από το γνωστό βιβλίο του Λούντο Μάρτενς παρατίθενται αυθαίρετα χωρίς καμία απόδειξη ή στοιχείο.

Η θέση του συμπυκνώνεται πάνω κάτω στα εξής αποσπάσματα  :

“Ίσως ο Στάλιν θα’πρεπε από την αρχή να είχε εφαρμόσει κάποια “σκληρότερα μέτρα” ενάντια στην οργανωμένη επίθετικότητα των καπιταλιστικών κρατών και των ντόπιων συνεργατών τους…” σ.65 (!) ,

“μέσα από την εξάρθρωση των ποικίλων ομάδων και παρατάξεων, τόσο της δεξιάς όσο και της αριστερής παρέκκλισης , που στάθηκαν αίτια για τη βιομηχανική και στρατιωτική καθυστέρηση στην ΕΣΣΔ κατά τα πρώτα χρόνια της μετεπεναστατικής ανασυγκρότησης” σ.71 (!)

“Ευτυχώς που, με τις λεγόμενες σταλινικές εκκαθαρίσεις, οι τότε ομοϊδεάτες του Χρουστσώφ και του Γκορμπατσώφ δεν κατόρθωσαν να επιβληθούν και να συμβάλλουν στην επικράτηση του χιλτερισμού σε παγκόσμια κλίμακα” σ.77 (!)

Αφήνουμε κατά μέρος (α) τον ρόλο του ιδίου του Χρουτσώφ στις σταλινικές εκκαθαρίσεις (β) το ισχυρισμό ότι π.χ. η Αριστερή Αντιπολίτευση στελεχώνονταν από  ομοϊδεάτες του Χρουτσώφ και του Γκορμπατσώφ και περνάμε στα “στοιχεία” που παρουσιάζει ο συγγραφέας.

Για να στηρίξει τη θέση του στο βιβλίο μας ενημερώνει σε παγκόσμια αποκλειστικότητα εδώ και επτά δεκαετίες μετά τα γεγονότα  :

“Όμως όπως αποδείχτηκε τον καιρό της γερμανικής εισβολής στην ΕΣΣΔ (κυρίως κατά την περίοδο 1943-1944), πράγματι οι περισσότεροι από τους φερόμενους ως “θύματα του Στάλιν” και κατά την δίκη αυτή και κατά τις άλλες που ακολούθησαν, είχαν βοηθήσει, άμεσα ή έμμεσα, εν γνώσει τους ή εν αγνοία τους, τον εχθρό. Πολλοί νεότεροι συγγραφείς, σοβιετικοί και ξένοι (μερικοί μάλιστα και “πρώην αντισταλινικοί”) αναφέρουν χαρακτηριστικά πως σε γερμανικά έγγραφα αναφέρονται πάμπολλα στρατιωτικά απόρρητα μαζί με ονόματα των πληροφοριοδότων τους…” σ.73

Με απορία αναμένει ο αναγνώστης να μάθει έστω ένα όνομα ενός συγγραφέα ή έστω ένα όνομα ενός από αυτούς τους πληροφοριοδότες, δεν υπάρχει καμία πηγή καμία παραπομπή κανένα από αυτά τα περίφημα γερμανικά έγγραφα για αυτόν τον ισχυρισμό. Στην πραγματικότητα η ιστορική έρευνα επί δεκαετίες δείχνει ακριβώς το αντίθετο από αυτό που ισχυρίζεται ο συγγραφέας.

Αντίστοιχα  ισχυρίζεται :

“Και όμως στην αναψηλάφηση των δικών αυτών, που πραγματοποιήθηκε το 1945-1946, με βάση τα μεσολαβήσαντα πολεμικά γεγονότα, αποδείχτηκε ότι στην πλειοψηφία τους οι καταδικασθέντες (σε ποινές φυλάκισης και στην ποινή του θανάτου) ήσαν όντως ένοχοι των αποδιδόμενων σ’ αυτούς εγκληματικών ενεργειών…” σ.76

Πόλι με την απορία θα μείνει ο αναγνώστης ποιοι κάναν αυτήν την αναψηλάφηση , που κανείς σταλινικός ή μη , ιστορικός ή μη ,δεν την γνωρίζει και  εν τέλει που καταγράφηκε;

Ανατρέχοντας στη βιβλιογραφία δεν θα συναντήσει ούτε στην ελληνική ούτε στην ξένη κάποιο έργο που να ασχολείται με αυτούς τους ισχυρισμούς. Αντιθέτως φιγουράρουν έξι λένιν , οκτώ στάλιν, μαρξ, αλτουσέρ, λούκατς, μπετελεμ, καρρ ακόμη και χότζα κ.α..

Σε άλλο σημείο μας πληροφορεί “κλείνοντας το μάτι”  :

“Συγκεκριμένα, έντονη υπήρξε , σε κάθε δίκη , “η αντίδραση του διεθνούς τύπου και των προπαγανδιστικών υπηρεσιών των καπιταλιστικών χωρών…” (σ.75)

Φαίνεται οι απανταχού σταλινικοί υπέρμαχοι των Δικών της Μόσχας δεν έχουν αποφασίσει ακόμα τι ακριβώς να ισχυριστούν. Ή μάλλον ισχυρίζονται κατά το δοκούν αφήνοντας υπαινιγμούς ότι τους συμφέρει.

Αν οι ξένοι έχουν αντιδράσεις , τότε δεν είναι παρά καπιταλιστές και επιβαρύνει τη θέση των κατηγορούμενων. Όταν ισχυρίζονται (όπως ο J.Davies) ότι οι δίκες ήταν ορθές και οι καταδίκες αναγκαστικές τότε είναι ένα ακόμα στοιχείο προς υπεράσπιση των δικών, διότι ως καπιταλιστές ποιο λόγο έχουν να πουν ψέμματα κατά τη συλλογιστική τους ;  Διότι κύρια υπερασπιστική γραμμή των σταλινικών όπως καταγράφεται στο βιβλίο του Μάρτενς και αναπαράγεται , μεταξύ άλλων , στην εφημερίδα Ριζοσπάστης και σε αποφάσεις του ΚΚΕ* είναι η μαρτυρία του πρέσβη των ΗΠΑ J.Davies.

Τι ακριβώς συμβαίνει  από τα δύο ;

* [βλ. “Και ο πρέσβης των ΗΠΑ Γιόσεφ Α. Ντέιβις για τις δίκες”(Κυριακή 9 Μάρτη 2003) , “Ο σκοπός της επίθεσης στον Ι. Β. Στάλιν” (Κυριακή 5 Μάρτη 2006) , “Η Πέμπτη Φάλαγγα στη Ρωσία” Κυριακή (5 Μάρτη 2006) , “Όταν το θηρίο ψυχορραγεί…” (Τρίτη 3 Φλεβάρη 2009) “ο αντικομμουνισμός χθες και σήμερα” εκδ.της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ(2006) σ.34-35 .]

Ήταν λοιπόν ένοχοι κατά τον συγγραφέα και είχε απολύτως δίκιο ο Στάλιν. Όχι μόνο αυτό αλλά έπρεπε μάλιστα να επεκτείνει τις εκκαθαρίσεις και πιο πριν (!) εκτός, ναι υπάρχει και “εκτός,  από τον Τουχατσέφσκι που σχεδόν βέβαια δεν ήταν (!).

“Είναι, σήμερα σχεδόν βέβαιο ότι ο Τουχατσέφσκι δεν υπήρξε προδότης, και σ’αυτό συνηγορεί η όλη του συμπεριφορά από το 1917 ως το θάνατο του. Ως αξιωματικός, και μέλος του κόμματος των μπολσεβίκων, έλαβε μέρος στην Οκτωβριανή Επανάσταση και έπαιξε σημαντικό ρόλο στην επιτυχή έκβαση του αγώνα.”σ.78  (!!!)

Αυτό είναι και το μόνο πρόσωπο το οποίο συγκαταλέγεται στους αθώους όπως  αναφέρει στα πεταχτά ο συγγραφέας γενικώς και αορίστως. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, αυτοί οι γενικώς και αορίστως αθώοι καταδικάστηκαν άδικα από τους συνεργάτες του Στάλιν (σ.79) και σε καμία περίπτωση από το μεγάλο αρχηγό.

Το πως και γιατί συνηγορεί στην αθωότητα του Τουχατσέφκσι η συμβολή του στην επανάσταση μόνο σε αυτόν συγκεκριμένα και αποκλειστικά και όχι σε όλους τους άλλους μόνο ο συγγραφέας μπορεί να το ξέρει .Δεν μας εξηγεί για ποιο λόγο π.χ. ο Λ.Τρότσκι , μεταξύ άλλων, που ειρήσθω εν παρόδω ήταν ο ιθύνων του Τουχατσέφκι ως κομισάριος πολέμου δεν  ήταν αθώος βάσει αυτού του σκεπτικού!

διαβάστε όλο το κεφάλαιο «1935-1937»

εδώ http://www.scribd.com/doc/18246062/-6480-19351937

Το βιογραφικό του συγγραφέα που είναι μάλλον και το πιο ενδιαφέρον κομμάτι στο βιβλιο (!) :