Ο Στάλιν εναντίον των κατσαρίδων

Το κατεξοχήν δείγμα της πλαστογράφησης της περιόδου Στάλιν συνοψίζεται στην Ιστορία του ΚΚΣΕ (μπ) που συντάχθηκε από τον ίδιο το μεγάλο αρχηγό(1).  Αυτή η πλαστογράφηση θα λάβει διεθνείς διαστάσεις καθώς το εγχειρίδιο θα εκδοθεί κατά εκατομμύρια αντίτυπα και θα αποτελέσει την εισαγωγή και “διαπαιδαγώγηση” πάνω στην ιστορία της ΕΣΣΔ πολλών καλοπροαίρετων ή μη αγωνιστών και κομμουνιστών δεδομένου και των αντικειμενικά περιορισμένων δυνατοτήτων ενημέρωσης εκείνη την εποχή. Αυτή η Ιστορία, που επανεκδίδεται συνεχώς μέχρι τον θάνατο του Στάλιν το 1953, θα εκδοθεί σε 67 γλώσσες με συνολικό τιράζ 43 εκατομμύρια αντίτυπα. Θα σταλεί κατά ολόκληρα κιβώτια στις Λαϊκές Δημοκρατίες επίσης στη Βόρεια Κορέα και στην Κίνα. Από τα τυπογραφεία του ΚΚΕ θα εκδοθούν τέσσερις εκδόσεις της επιτομής για τις χρονιές μεταξύ 47 και 52 που υπάρχουν αναλυτικά στοιχεία. Το 1948 από το εκδοτήριο στην Γιουγκοσλαβία προς τα βουνά της ελεύθερης Ελλάδας , με τράβηγμα 5.000 αντίτυπα ,το 49 από το εκδοτήριο στο Βουκουρέστι πλέον πάλι σε 5.000 αντίτυπα , το 51 σε 8.000 αντίτυπα με την παρουσίαση στο επίσημο όργανο/περιοδικό του ΚΚΕ να γράφει : “μεταφρασμένη στις περισσότερες γλώσσες του κόσμου είναι σήμερα το θεμέλιο για την κομμουνιστική αγωγή και μόρφωση των εργαζομένων σ’όλες τις χώρες” … “διατυπωμένη με σταλινική διαύγεια και σοφία, αποτελεί την επαναστατική εγκυκλοπαίδεια των βασικών γνώσεων του μαρξισμού-λενινισμού” και εκ νέου το 1952 (2).

Τραγικό , όμως αληθινό οι αγωνιστές του ΔΣΕ και οι πρόσφυγες στις «Λαϊκές Δημοκρατίες» που πολέμησαν και διώχθηκαν από το αστικό καθεστώς με τη συνδρομή Άγγλων και Αμερικάνων ιμπεριαλιστών καλούνταν να μάθουν την «ιστορία» της ΕΣΣΔ μέσω αυτής της κατάφωρης πλαστογράφησης.

Είναι τέτοιας έκτασης η διάδοση του εγχειρίδιου  στο κομμουνιστικό κίνημα που το 1953, ο σοβιετικός εμπορικός ακόλουθος στην Πιόνγκγιανγκ θα αντιληφθεί έκπληκτος ότι οι τόμοι της Επίτομης ιστορίας στα κορεατικά αντικαθιστούν το παραδοσιακό μπαμπού και χρησιμεύουν για το φτιάξιμο πρόχειρων αλλά ανθεκτικών τοίχων στις καλύβες που ξαναχτίζουν οι κάτοικοι μετά από τους αμερικάνικους βομβαρδισμούς…(3)

Θα χρειαζόταν ίσως ολόκληρο βιβλίο για να ασχοληθεί με τις αναρίθμητες πλαστογραφήσεις δια της παράλειψης, τις ανακρίβειες και τις ξεκαρδιστικές διογκώσεις του ρόλου των εν ζωή γραφειοκρατών της ΕΣΣΔ στην Οκτωβριανή Επανάσταση. Απλώς σταχυολογούμε μόνο μερικά δείγματα “σταλινικής διαύγειας” από την Επιτομή :

“Τη στιγμή εκείνη δεν ήταν ακόμα ξεκάθαροι οι πραγματικοί λόγοι για την τέτια αντικομματική συμπεριφορά του Τρότσκι και των “αριστερών κομμουνιστών”. Όπως όμως διαπιστώθηκε τελευταία (στις αρχές του 1938), στη δίκη του αντισοβιετικού συνασπισμού των “δεξιών” και των τροτσκιστών”, ο Μπουχάριν και η ομάδα των “αριστερών κομμουνιστών”, που αυτός καθοδηγούσε, μαζί με τον Τρότσκι και τους “αριστερούς” εσέρους, ετοίμαζαν τότε συνωμοσία ενάντια στη Σοβιετική κυβέρνηση. Φαίνεται ότι ο Μπουχάριν, ο Τρότσκι και οι συνεργοί τους στη συνωμοσία, έβαζαν για σκοπό τους να τορπιλίσουν τη συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόφσκ, να συλλάβουν το Β.Ι. Λένιν, το Ι.Β. Στάλιν, τον Ι.Μ. Σβερντλόφ, να τους δολοφονήσουν και να σχηματίσουν νέα κυβέρνηση από μπουχαρινικούς, τροτσκιστές και “αριστερούς” εσέρους.”(4)

“Φυσικά το κόμμα δε μπορούσε ακόμα τότε (σημ.τον Δεκέμβρη του 1927) να ξέρει πως οι Τρότσκι,Ρακόφσκι,Ράντεκ,Κρεστίνσκι,Σοκόλνικωφ και οι άλλοι είναι από καιρό έχθροι του λαού, σπιούνοι που είχαν στρατολογηθεί από την ξένη κατασκοπεία, πως οι Κάμενεφ, Ζηνόβιεφ,Πιατάκωφ και άλλοι οργανώνουν κιόλας επαφή με τους εχθρούς της ΕΣΣΔ στις κεφαλαιοκρατικές χώρες για “συνεργαστούν” μαζί τους ενάντια στο σοβιετικό λαό.”(5)

“Όπως αποδείχτηκε τώρα, στη δίκη του αντισοβιετικού “συνασπισμού των δεξιών και των τροτσκιστών”, η στάση (σημ.αναφέρεται στην ένοπλη ανταρσία το καλοκαίρι του 1918 των αριστερών εσέρων που ήταν μέλη της κυβέρνησης ως τότε) των “αριστερών” εσέρων ήταν σε γνώση και έγινε με συγκατάθεση του Μπουχάριν και του Τρότσκι, ήταν ένα μέρος από το γενικό σχέδιο της αντισοβιετικής συνωμοσίας που οι μπουχαρινικοί, οι τροτσκιστές και οι “αριστεροί” εσέροι οργάνωναν ενάντια στη σοβιετική εξουσία.”(6)

Στο κεφάλαιο με τίτλο μεταξύ άλλων “οι τροτσκιστές διπρόσωποι εκφυλίζονται σε συμμορία λευκοφρουρών δολοφόνων και κατασκόπων” διαβάζουμε τα εξής ωραία:

“Απέκρυψαν (σημ.αναφέρεται στους ζηνοβιεφικούς) ότι έιχαν πουληθεί, μαζί με τους τροτσκιστέςστις φασιστικές υπηρεσίες κατασκοπείας, απέκρυψαν την κατασκοπευτική σαμποταριστική δράση τους. Οι ζηνοβιεφικοί απέκρυψαν από το δικαστήριο τη σύνδεση τους με τους μπουχαρινικούς, την ύπαρξη ενιαίας τροτσκιστικο-ζηνοβιεφικής συμμορίας μισθοφόρων του φασισμού”(7)

“Ο φασισμός απέκτησε πιστούς υπηρέτες στο πρόσωπο των τροτσκιστών, των ζηνοβιεφικών, που αναλαμβάνουν να κατασκοπεύουν, να κάνουν σαμποτάζ, να εξασκούν τρομοκρατία για την ήττα της ΕΣΣΔ, για την παλινόρθωση του καπιταλισμού.”(8)

Και τέλος το μνημειώδες στα παγκόσμια χρονικά κλείσιμο της Επιτομής, το υποκεφάλαιο με τίτλο μεταξύ άλλων “ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΜΑ ΤΩΝ ΥΠΟΛΕΙΜΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΜΠΟΥΧΑΡΙΝΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΡΟΤΣΚΙΣΤΩΝ ΚΑΤΑΣΚΟΠΩΝ, ΣΑΜΠΟΤΑΡΙΣΤΩΝ ΚΑΙ ΠΡΟΔΟΤΩΝ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ” (οι υπογραμμίσεις δικές μου) :

“Το 1937 έφερε στο φως νέες αποκαλύψεις για τα τέρατα της μπουχαρινικής και τροτσκιστικής συμμορίας. Η δίκη των Πιακατώφ, Ράντεκ και των άλλων, η δίκη των Τουχατσέφσκι, Γιάκιρ και λοιπών, η δίκη τέλος των Μπουχάριν, Ρύκωφ, Κρεστίνσκι, Ρόζενγκολτς και άλλων, όλες αυτές οι δίκες έδειξαν πώς οι μπουχαρινικοί και οι τροτσκιστές αποτελούσαν από καιρό μια κοινή συμμορία εχθρών του λαού, σαν «συνασπισμός των δεξιών και των τροτσκιστών».

Οι δίκες έδειξαν πως αυτά τα αποβράσματα του ανθρώπινου γένους, από τις πρώτες κιόλας μέρες της Οχτωβριανής σοσιαλιστικής επανάστασης, συνωμοτούσαν με τους εχθρούς του λαού Τρότσκι, Ζηνόβιεφ και Κάμενεφ, ενάντια στο Λένιν, στο κόμμα, στο σοβιετικό κράτος. Οι προβοκατόρικες προσπάθειες τορπιλισμού της ειρήνης του Μπρέστ-Λιτόφσκ, στις αρχές του 1918 η συνωμοσία ενάντια στο Λένιν και η συνεννόηση με τους «αριστερούς» εσέρους για σύλληψη και δολοφονία των Λένιν, Στάλιν, Σβερντλώφ την άνοιξη του 1918 ο κακούργος πυροβολισμός ενάντια στο Λένιν και ο τραυματισμός του το καλοκαίρι του 1918 η στάση των «αριστερών» εσέρων το καλοκαίρι του 1918 η σκόπιμη όξυνση των διαφωνιών μέσα στο κόμμα το 1921, με σκοπό να κλονιστεί και να ανατραπεί από τα μέσα η καθοδήγηση του Λένιν οι προσπάθειες να ανατραπεί η καθοδήγηση του κόμματος τον καιρό της αρρώστειας του Λένιν και υστέρα από το θάνατο του η κατάδοση μυστικών του κράτους και η παροχή πληροφοριών στις ξένες κατασκοπείες η άναντρη δολοφονία του Κύρωφ τα σαμποτάζ, πράξεις αντιπερισπασμού, ανατινάξεις, οι άναντρες δολοφονίες των Μενζίνσκι, Κουίμπισεφ, Γκόρκι όλα αυτά και άλλα παρόμοια κακουργήματα, όπως αποδείχνεται διαπράττονταν είκοσι χρόνια, με τη συμμετοχή η την καθοδήγηση των Τρότσκι, Ζηνόβιεφ, Κάμενεφ, Μπουχάριν, Ρύκωφ και των συνεργών τους, σύμφωνα με εντολές των ξένων αστικών υπηρεσιών κατασκοπείας.

Οι δίκες αποκάλυψαν πώς τα τροτσκιστικά και μπουχαρινικά τέρατα, ακολουθώντας την επιθυμία των πατρώνων τους, των ξένων αστικών υπηρεσιών κατασκοπείας, έβαλαν για καθήκον τους να καταστρέψουν το κόμμα και το σοβιετικό κράτος, να τορπιλλίσουν την άμυνα της χώρας, να διευκολύνουν τη στρατιωτική επέμβαση από το εξωτερικό, να προετοιμάσουν την ήττα του Κόκκινου στρατού, να διαμελίσουν την ΕΣΣΔ, να παραδόσουν στους γιαπωνέζους την Παραθαλάσσια επαρχία της Άπω Ανατολής, να παραδόσουν τη Λευκορωσία στους πολωνούς, να παραδόσουν τή σοβιετική Ουκρανία στους γερμανούς, να εξαφανίσουν τις κατακτήσεις των εργατών και των αγροτών των κολχόζ, να παλινορθώσουν την καπιταλιστική σκλαβιά στην ΕΣΣΔ.

Αυτοί οι πυγμαίοι αντεπαναστάτες, πού η δύναμη τους θα μπορούσε να συγκριθεί μόνο με τη δύναμη μιας τιποτένιας κατσαρίδας*, θεωρούσαν φαίνεται τον εαυτό τους — τι αστείο ! — κύριους της χώρας και φαντάζονταν πώς πραγματικά μπορούν να μοιράζουν και να ξεπουλούν την Ουκρανία, τη Λευκορωσία, την Παραθαλάσσια επαρχία !

*(σημ.δική μου : στην αγγλική μετάφραση αντί για την “τιποτένια κατσαρίδα” υπάρχει απλώς “σκνίπα”)

Αυτές οι παλιοκατσαρίδες* των λευκοφρουρών είχαν ξεχάσει πώς νοικοκύρης στη σοβιετική χώρα είναι ο σοβιετικός λαός και οι κύριοι Ρύκωφ, Μπουχάριν, Ζηνόβιεφ, Κάμενεφ βρίσκονται απλώς προσωρινά στην υπηρεσία του κράτους, πού σε κάθε στιγμή μπορεί να τους πετάξει από τα γραφεία του σαν άχρηστη σαβούρα.

* (σημ.δική μου: στην αγγλική μετάφραση σκέτο “έντομο” … οι Έλληνες πλειοδοτήσαν όμως σε φαντασία !)

Αυτοί οι τιποτένιοι λακέδες των φασιστών ξέχασαν πώς φτάνει να κουνήσει ο σοβιετικός λαός το δακτυλάκι του για να μη μείνει ούτε ίχνος τους.

Το σοβιετικό δικαστήριο καταδίκασε τα μπουχαρινικά και τροτσκιστικά τέρατα σε τουφεκισμό.

Το Επιτροπάτο του λαού των εσωτερικών εκτέλεσε την απόφαση.

Ο σοβιετικός λαός ενέκρινε το τσάκισμα της μπουχαρινικής και τροτσκιστικής συμμορίας και πέρασε στις τρέχουσες υποθέσεις του.” (9)

Τον ίδιο ισχυρισμό, δηλαδή ότι οι κατηγορούμενοι στις δίκες της Μόσχας ήταν πράκτορες από τις πρώτες μέρες του Οκτώβρη τον επαναλαμβάνει ο Στάλιν ένα χρόνο μετά :

«Μήπως δεν είναι εκπληκτικό ότι για την κατασκοπευτική και συνωμοτική δράση της ηγεσίας των τροτσκιστών και των μπουχαρινικών μάθαμε μόλις τον τελευταίο καιρό, το 1937-1938, αν και, όπως φαίνεται από τα στοιχεία, οι κύριοι αυτοί άνηκαν στην ξένη κατασκοπεία και ανάπτυξαν τη συνωμοτική τους δράση από τις πρώτες κιόλας μέρες της Οχτωβριανής Επανάστασης; Πώς μπόρεσε και μας διέφυγε αυτό το σοβαρό ζήτημα; Πώς μπορεί να εξηγηθεί αυτή η γκάφα;»(10)

σελίδα 177

σελίδα 178

Σημειώσεις:

(1) Παρόλο που στο εξώφυλλο αναφέρεται ως συγγραφέας ειδική επιτροπή της ΚΕ το γεγονός ότι στην πραγματικότητα συζητήθηκε στην ΚΕ μετά την έκδοση της όσο και ότι “χρεώνεται” στον ίδιο τον Στάλιν στην επίσημη βιογραφία του συνηγορούν ότι ήταν πόνημα του ιδίου του Στάλιν. Διαβάζουμε στην επίσημη κρατική βιογραφία του 48: “Το 1938, η Ιστορία του ΚΚΣΕ (μπ) – Επιτομή, γραμμένη από τον Στάλιν και εγκεκριμένη από επιτροπή της ΚΕ του ΚΚΣΕ (μπ) κυκλοφόρησε” σ.139 βλ. επίσης Jean-Jacques Marie , “Στάλιν” , σ.523

(2)Αννα Ματθαίου – Πόπη Πολέμη , “Η εκδοτική περιπέτεια των Ελλήνων Κομμουνιστών από το βουνό στην υπερορία 1947-1968” εκδ. Βιβλιόραμα-ΑΣΚΙ , σ159,183,232,266 για μια άτυπη σύγκριση διαβάζουμε στο ίδιο βιβλίο ότι το γνωστό Μανιφέστο του Μαρξ είχε 1 έκδοση το 1948 σε 3.000 αντίτυπα σ,160 και να υποθέσουμε ότι συμπεριελήφθη στα “διαλεχτά έργα” που εκδόθηκαν το 1951 σε 5.000 αντίτυπα.

(3) Jean-Jacques Marie , “Στάλιν” , σ.523

(4) Ιστορία του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης (μπολσεβικων), επιτομή που συντάχτηκε από επιτροπή της κεντρικής επιτροπής του κκσε (μπ.). εγκρίθηκε από την κεντρική επιτροπή του κκσε (μπ.), τόμος β’, εκδ.»τα «Νέα Βιβλία» ΑΕ» , Αθήνα , 1946 σ.45

(5)στο ίδιο , σελ.50

(6)στο ίδιο, σελ.119

(7)στο ίδιο ,σελ.157

(8)στο ίδιο ,σελ.160

(9)στο ίδιο ,σελ.177-178

(10)Ι.Β. Στάλιν , “Ζητήματα Λενινισμού” , “Εκθεση στο XVIII συνέδριο του ΚΚ (μπ) , 10-3-1939 , εκδ.Καμπίτση,σ.789